domingo, 7 de marzo de 2010

RUXE RUXE SEÑOR KALASHNIKOV

No momento en que escribo estas liñas inda estou baixo o feitizo da noite anterior. Soa o teléfono e volvo escoitar, despois de moitos anos, a voz dun compañeiro universitario. Dime que estivo onte no concerto dos RUXE-RUXE e que o sair cos amigos tralo espectáculo quitoulle o precinto ao novo CD do grupo, "Na Fura de Diante", e viu alí un debuxo meu naquel libreto. O mesmo aconteceu con algúns outros coñecidos meus que me mandaron mensaxes polo facebook. Non nos atoparamos no concerto pero eles atoparan restos meus naquel disco.

Nos concertos non canto moito e tampouco bailo. Cando vou, é para me deixar mexer polas voces, polos instrumentos, polo fume, pola posta en escea, as luces, os coros, as fantasías, os amigos/-as... paso desapercibido e disfruto do que ofrecen os artistas no escenario. Onte era doado non chamar a atención con aquela sala de concertos petada. O fato de xente que houbo rendendo amizade, gosto e agradecemento aos RUXE-RUXE vibraba cos acordes e cos sons que encheron de cores as dúas horas de estadía no Capitol. Todo se douraba de irrealidade coas persoas debuxadas baixo esas luces frenéticas. A maxia do rock, disque. As cancións que soaron na pasada noite compostelá e o xeito enfervorecido de entonalas por parte dos que estaban congregados alá redundan a idea de que este grupo xa hai un tempo que tiña que ser considerado de culto. Seica poden resultar pouco obxectivas as miñas verbas dada a amizade que me une a este grupo, pero pódeselle engadir á miña subxectividade ó poder feiticeiro da música dos Ruxe, con esa facilidade evocadora da cultura do país, ou a esas letras sociais na máis pura tradición dos vellos literatos en lingua galega, dándolle contido emocional ás palabras cando falan de identidade...

O caso
é que cando se puxeron en contacto comigo para lles facer unhas ilustracións para o novo disco, non podía negarme. Déronme a maqueta do novo disco e vía libre para debuxar o que quixera.

E as
í naceu a miña visión do Señor Kalashnikov.

Petando no meu Ipod pasei uns dias escoitando este traballo, afac
éndome a él, ata que por fín un día descubrinme facendo un boceto mentres escoitaba unha canción que se estaba a repetir no aparato.




"Vou acabar co mundo, rematarei con el,

destruireino todo... de contado.

E non teñades medo á hora de morrer,

rezade de xeonllos contra a vosa parede!

... Porque eu son o señor Kalashnikov...
Axustarei as contas, eu serei a xustiza

atoparei culpabeis co meu punto de mira

E apuntarei en firme, non dubidarei,
eu son escollido... a derradeira lei.

... Porque eu son o señor Kalashnikov...

Eu son o
Mesías, eu son o salvador,
das ialmas devotas serei o redentor.
Refarei o mundo, serei o creador,
adorade todos... ao voso novo señor..."

De alí a un chisco xa estaba na casa entintando a ilustración e dandolle color:



Engadindo tramas a tinta:



O derradeiro paso: darlle cor



Un mes antes da sa
ída do disco á venta, xa me mandaran o resultado final coa maquetación do libreto feita por Xulio:



Parabéns ós Ruxe Ruxe polo novo disco e infinitas grazas polas dúas horas de festa rachada de onte e por todo o demáis...

7 comentarios:

  1. Escribo desde lejos, pero nunca pude estar tan cerca como ahora. Tus palabras me han emocionado tanto que los ojos me brillan como hace tiempo que no lo hacían.

    Por enésima vez, te felicito por tener una capacidad extraortdinaria para expresarte, ya sea con palabras o con trazados. Todavía ahora, cuando miro tu dibujo del abrigadorio me traslado, aunque sea por pocos segundos, a uno de los lugares que me han hecho ser como soy.
    Y lo mismo me ha pasado con este escrito. No sé si ha sido el cariño con el que lo has escrito, el hecho que hacía tiempo que no leía en gallego o, simplemente, que hable de los ruxe. Pero la cuestión es que me ha hecho sonreir, y no sabes como lo necesitaba.
    Por esto y mucho más, gracias.

    Un biquiño moi forte, artista!


    Anna, la catalana ;)


    P.D. No sabes como me hubiera gustado estar allí.

    ResponderEliminar
  2. Gracias, hermano!

    Por los dibujos, por tus palabras, por ayer (que te veia, desde arriba! te tengo controlao!) por lo que me ha hecho sentir lo que escribiste, por miles y miles de cosas. Te quiero, tío!!

    Gracias!!!

    ResponderEliminar
  3. Grande Pachu!!! Como siempre tus ilustraciones emocionan, y tus palabras todavías más, un abrazo crack!! Pena no poder ir al concierto ayer!!

    ResponderEliminar
  4. - Anna: Me alegro de haberte arrancado una sonrisa de gato de Cheshire, creo que contrasta notablemente con el rubor que he sentido al leer tu comentario... gracias por tus palabras, Anna... :)

    - Antón: Entre mueca y postura y riff y rasgueo y solo y risas y guiños y tragos veo que tuviste tiempo para controlar al personal, eh rigodoni? :) un conciertazo de principio a fin... no me des las gracias por algo que sale del corazón, hermano!

    - Don vito: Una lástima no haber podido verlo contigo desde el burladero, pumuki! Pero habrá más conciertos y esperemos que en alguno coincidamos... si los ruxe van por Madrid un fin de semana... allí nos veremos!! Unha aperta ao lonxe!

    ResponderEliminar
  5. Lo cierto es que yo también disfruté mucho del concierto. Mucho de la música y sobre todo del espectáculo de ver a mi Antonciño en pleno éxtasis. Siento que hubiese faltado gente importante (ya sabéis por quien /es va...). Eso sí, del calor de la sala y de la lluvia de fuera me llevé el gripazo que acarreo hoy y me está impidiendo trabjar con normalidad...

    ResponderEliminar
  6. Y ya está, ya está hecho soy seguidor tuyo¡
    Eres un GENIO¡ dibujando lo digo asín de claro.

    ResponderEliminar
  7. y muy agradecido te quedo! Por tus palabras y por tus hechos y por las risas que nos echamos desde hace cuatro meses de cuatreros chiquilicuatreños

    ResponderEliminar

 
Creative Commons License
Esta obra está bajo una licencia de Creative Commons.